Budujemy mini campera #1 – kupujemy samochód

Od ładnych paru lat chodzi za mną zbudowanie mini kampera. Mini kampera, czyli auta na bazie niewielkiego samochodu dostawczego, który służył by do krótszych i dłuższych wypadów turystyczno – rekreacyjnych, a przy okazji służyłby za mobilne biuro piszącego ten tekst. Samochód ma umożliwiać wjechanie i zaparkowanie gdziekolwiek (niekoniecznie, a w sumie zwłaszcza nie na oficjalnych polach kempingowych), przygotowanie sobie posiłku i w miarę komfortowe wyspanie się. Jak widać nie mam zbyt wielkich wymagań.

Ostatnio dzięki pewnemu zbiegowi okoliczności pomysł ten zaczął nabierać realnych wymiarów. Decyzje zapadły i pozostało znaleźć odpowiedni samochód będący bazą kampera.

Ten etap okazał się najtrudniejszy…

Mój wybór po wielu przemyśleniach i sprawdzeniu wymiarów przestrzeni ładunkowej zawęził się do poszukiwania 6 modeli samochodów:

• Fiat Doblo w wersji MAXI (L2, H1 – przedłużany)
• Fiat Scudo MK1 (lub bliźniaki – Citroen Jumpy, Peugeot Expert)
• Renault Kangoo MK1 (najchętniej L2 – przedłużany)
• Opel Combo B i C
• Ford Transit Connect w wersji LWB (L2,H2 podwyższany, przedłużany)
• Volkswagen Caddy MK2 (lub bliźniak Seat Inca)

Cena graniczna – jako że jest to wyjątkowa fanaberia 🙂 – ustalona została na 7000 zł brutto (+/- 500 zł na wyjątkową okazję).

Cechy którymi kierowałem się przy wyborze samochodu na bazę to:

• silnik najlepiej benzynowy (boję się diesli i kosztów ich serwisowania, zwłaszcza z wielkim przebiegiem a tylko takie są autach użytkowych, które oscylują w okolicach pełnoletniości)
• koniecznie przeszkolone tylne drzwi, najlepiej dzielone (nie klapa)
• wersja „blaszak” czyli oprócz tylnych drzwi i ew bocznych suwanych żadnych więcej okien
• brak rdzy (a przynajmniej dziur)
• ogólny „w miarę” dobry stan czyli sprawne hamulce, niecieknący silnik, sprawny układ wydechowy i niezasyfione zbytnio wnętrze (o co w sumie trudno bo większość tego sprzętu łatwego życia nie miała)

Najszybciej z zestawienia wypadł Fiat Doblo MAXI. Praktycznie nie ma na rynku wersji z przeszklonymi tylnymi drzwiami. Wszystkie to całkowite blaszanki.

Jako drugi wypadł Scudo (Expert, Jumpy). Znalezienie egzemplarza nie zgnitego doszczętnie okazało się ponad moje siły. Ponadto występuje on tylko z dieslem.

Pół biedy modele Fiata poniżej 2000 roku które miały starego fiatowskiego diesla 1.9 bez turbo, bez EGR-u, bez dwumasy, Common Railla i tym podobnych kosztujących koszmarne pieniądze rzeczy które znając moje szczęście natychmiast by się popsuły. Te jednak były wszystkie zgnite totalnie. Trochę lepsze miały już wspomniane wyżej gadżety w silniku których nie chciałem, a i ceny znacznie przewyższały założenia.

Jako kolejne niemal równocześnie wypadły Kangoo i Opel Combo.

Opel Combo w wersji B ponieważ rdza to drugie jego imię, w wersji C ze względu na kosztowne serwisowanie silników w nim występujących (dwumasa, i kosztowna wymiana łańcucha rozrządu).

Kangoo w wersji MAXi – podobnie jak Doblo praktycznie nie występuje z przeszkolonymi tylnymi drzwiami. W wersji zwykłej – okazało się, że znalezienie niezajechanego na śmierć egzemplarza może potrwać ładnych parę lat…

 

I tak zostały dwa auta na placu boju. Ford Transit Connect oraz VW Caddy MK2 (Seat Inca). Możliwości transportowe – czyli powierzchnia użytkowa przestrzeni ładunkowej przemawiała jednoznacznie za Fordem. 1,80 m długości, prawie 1,4 m wysokości. Więcej mi nie trzeba.

Po obejrzeniu kilku sztuk byłem niemal zdecydowany na zakup jednego z nich. Zacząłem jednak czytać o silnikach i… odpuściłem. Connect nie występuje w ogóle w wersji benzynowej.  W Fordzie tym występuje tylko jeden motor, w dwóch czy trzech wersjach. Jest to silnik 1.8 TDCI który ma bardzo złe opinie na temat trwałości wtryskiwaczy, zwłaszcza w egzemplarzach z dużym przebiegiem. To zadecydowało ostatecznie, że także wykreśliłem go z listy.

Tak więc ostatecznie na placu boju pozostał tylko jeden samochód – Volkswagen Caddy MK2 oraz jego siostra bliźniaczka Inca od Seata.

Auta te występują w trzech wersjach silnikowych. Jednego w ogole nie brałem pod uwagę – 1.9 TDI. (turbiny, dwumasy itp.) Kolejna to 1.9 SDI (prosty, słaby diesel mający opinię niezawodnego), oraz 1.4 benzyna. Te dwa silniki byłem w stanie zaakceptować, ze wskazaniem na benzynowy.  Pozostało znaleźć niezajechany egzemplarz…

Obejrzałem chyba z dziesięć – jeśli nie więcej. Każdy miał dziury mniejsze lub większe (przeważnie większe) w progach, podłodze, nadkolach, zeżartą część bagażową, połamane fotele itepe.

Po kilku tygodniach i kilkuset kilometrach przejechanych w poszukiwaniu auta, zniechęcony otworzyłem po raz kolejny portal ogłoszeniowy i trafiłem na kolejne ogłoszenie o Seacie Inca, w benzynie właśnie. Bez większych nadziei zadzwoniłem ,umówiłem się na oględziny i pojechałem na kaszubską wieś obejrzeć. Do domu wróciłem Seatem 🙂

Za trzy tysiące złotych polskich kupiłem auto w świetnym stanie blacharskim i mechanicznym – praktycznie brak rdzy, nowe przewody hamulcowe, silnik bez oznak pocenia się, wnętrze też do przełknięcia i tylko drobnej kosmetyki typu odkurzacz i szmata z wodą. Jedynym mankamentem był dziurawy środkowy tłumik.

Wszystko oczywiście wyjdzie w praniu i jak pierwszy raz silnik odmówi posłuszeństwa, gdzieś na końcu świata, okaże się jaki bubel kupiłem, jednak jak na razie jest nieźle.

Tłumik już wymieniony, czas zabrać się za zabudowę. Ale o tym w kolejnych odcinkach.